Piotr Cielesz

Fot. Maciej Kostun

Nigdy nie wiem dlaczego Piotrowi oczy gasną, co mu oczy spala, ale wiem kiedy siedzi znów nad swoją ukochana rzeką Roś, kiedy słucha próśb babci Stiepanidy Szymanownej, opowiadań dziadka Josifa Antonowicza, albo pije samogon z wujkami pijanicami –  wtedy Piotr ma oczy spokojne, rozmarzone, jest szczęśliwy.

1980	1984	1987	1989	1992	1996
1997	2001-1	2001-2	2003	2006-1	2006-2
2007	2009

Kiedyś skrzywdzili go ludzie podli i na całe długie 8 lat odsunął się od wszystkich ludzi, i od poezji. Wtedy pogodził się z Bogiem, znienawidził Szatana. Swoim życiorysem mógłby obdzielić kilka osób. Sam o sobie pisze tak:
“Urodziłem się w 1958 roku w Bydgoszczy. Kiedy miałem bodaj dwadzieścia lat uświadomiłem sobie, że w Bydgoszczy urodziło się tylko moje ciało. A dusza…? Dusza urodziła się na Kresach wschodnich, niedaleko Wołkowyska, w – ni to wsi, ni to małym miasteczku – Krasnym Siole, położonym nad rzeką Roś (obecnie zachodnia Białoruś). Po ukończeniu w 1983 roku filologii polskiej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Bydgoszczy przez pięć lat pracowałem jako dziennikarz w tygodniku społeczno-kulturalnym „FAKTY”, oczywiście w grodzie nad Brdą. W latach tych zrobiłem chyba profesurę w dziedzinie spożywania alkoholu. Na przełomie lat 1988/1989 byłem szczuty przez ludzi o naturach zimnych i cwanych, głównie choć nie tylko ze Służby Bezpieczeństwa. Nie wytrzymałem ogromnej presji i wylądowałem w psychiatryku – depresja… w 1991 roku z ulgą opuściłem Bydgoszcz i przeniosłem się do Gdańska, gdzie do dziś pracuję w małym sklepie. …..” (2003).
I właśnie w tym sklepie wędkarskim  poznaliśmy się, już nie pamiętam, przy kupnie wędki, kołowrotka, spławików czy robaków.
Mój ulubiony tomik wierszy Piotra Cielesza, to Ikony rodzinne (1984).